Esej Michela Houellebecqa o Samotniku z Providence to wynik długoletniej fascynacji i wyraźnego pokrewieństwa dusz między francuskim pisarzem, bezwzględnym krytykiem współczesnej kultury, a jednym z najbardziej znanych twórców horroru science fiction, kontynuatorem tradycji Edgara Allana Poe, bez którego zapewne nie byłoby Stephena Kinga. Obu pisarzy połączyła niezgoda na otaczający świat. Mroczne, antyrealistyczne, pełne wstrętu do ludzi, okrutne wizje autora Zewu Cthulhu i Koloru z przestworzy już od młodości kształtowały wyobraźnię Michela Houellebecqa. Poglądy Lovecrafta - rozczarowanego życiem, mającego w pogardzie postęp cywilizacyjny i demokrację, nienawidzącego współczesności - zbiegają się w wielu miejscach z przekonaniami, którym Houellebecq dawał wyraz w Platformie czy Cząstkach elementarnych. Ta niezwykła więź sprawia, że fascynujący portret pisarza, w którym opowieść o życiu w subtelny sposób przeplata się z interpretacją dzieła, bardzo wiele mówi również o pisarstwie samego Houellebecqa. Houellebecq nie boi się niczego; jego książka jest pełna życia i uderzająco szczera. "Los Angeles Times" Dla Houellebecqa Lovecraft jest poetą rewolucji, który hołubił zahamowania i brzydził się seksualnością. Jego fantazje pełne były metafizycznej agresji wobec życia i przeczyły rzeczywistości. "The Village Voice" Michel Houellebecq, francuski bard seksu i anatomii, w Lovecrafcie znajduje bratnią duszę. "New York Magazine".

Śmiałe i dociekliwe spojrzenie na narodziny chrześcijaństwa.
Jak to się dzieje, że dziś nadal miliony ludzi ruszają do świątyń w odpowiedzi na "dobrą nowinę" Żyda z Nazaretu, ukrzyżowanego ponad dwadzieścia wieków temu przez Rzymian? Dlaczego współczesny człowiek wciąż stawia pytanie nie tylko o Jezusa, ale i o to, kim byli Paweł z Tarsu, Łukasz Ewangelista, święty Piotr oraz inni twórcy sukcesu chrześcijaństwa?
Emmanuel Carrere, zawsze prowokujący jako pisarz, przeżył niegdyś radykalne nawrócenie. Potem stał się agnostykiem. Teraz zaś opowiada czytelnikom historię swojego spotkania z religią, ale przede wszystkim prowadzi "śledztwo", chcąc zrekonstruować początki chrześcijaństwa po odejściu Jezusa i zrozumieć fenomen siły Nazarejczyka i jego religii.
To powieść imponująca bogactwem treści. Tajemnica wiary miesza się tu z - prawdziwą i przypuszczalną - historią świętych Pawła, Piotra, Łukasza. Starożytność spotyka się ze współczesnością, ewangelie z wielkimi dziełami literatury, Jezus, pierwsi chrześcijanie oraz kapłani jerozolimscy z Gogolem, Nietzschem, Sienkiewiczem, bolszewikami...
Królestwo jest powieścią fascynującą: i erudycyjną, wielką narracją historyczno-biblijną, i refleksyjną, mocno naznaczoną osobistym doświadczeniem autora - już niewierzącego, ale wciąż poszukującego.
Królestwo jest też znakiem naszych czasów, bo to opowieść dla wierzących i niewierzących.

Ponad dwa i pół tysiąca lat temu grecki poeta napisał dwa eposy, jeden o wojnie, drugi o drodze powrotnej do domu. Od tego czasu każde pokolenie analizuje te dzieła, próbując zrozumieć, co zostało w nich wyrażone. Jak większość dzieci Sylvain Tesson nudził się na lekcjach, kiedy w programie były Iliada i Odyseja. Powrócił do nich niejako z obowiązku jako czterdziestolatek, przygotowując cykl audycji radiowych, które później zaadaptował dla potrzeb tej właśnie książki. Z literaturą przedmiotu zaszył się w krajobrazie Homera - na greckiej wysepce pod palącym słońcem, wśród nieprzyjaznych skał, wycia wiatru i szumu wzburzonego morza. Czytając na nowo obie epopeje, zdał sobie sprawę, że przeszedł obok czegoś, co tak naprawdę wszystko w sobie skupia, wszystko podsumowuje i rzuca światło na to, czym jesteśmy i do czego tęsknimy. Zaryzykował nawet twierdzenie, że podobnie jak malarstwo mogłoby poprzestać na malowidłach ściennych w Lascaux, tak twórczość literacka mogłaby się zakończyć na Iliadzie i Odysei.